سروده های همایون بهاء

 

 

تو ای دهقان

 

تو ای دهقـــــان چه مرد نازنینی                          تو مرد کشت و کــار اندر زمینی

به کـــــــارت آبله ریزد ز دسـتت                          ززحمت پر عرق انــــدر جبینی

چو الماس درخشــان می درخشی                          میان خاتم دل ها نگینـــــــــــــی

همه مردم بود محتاج کــــــــارت                          عزیــــــــز مهرمان دل دلنشینی

همیشه صــــــــــادق خدمتگزاری                           صداقت پیشه و پــــاک و امینی

تعصب با کسی هــــــر گز نداری                          بسی ساده دل عـــــاری ز کینی

زآب و خاک کشی با کار خود نان                         ازاین رو بر تر از عرش برینی

تو فخر و افتـــــــــخار نوع انسان                          سزاوار هزاران آفــــــــــــرینی

بهاء از صدق  می داردت دوست

که تو خدمتــــــــــگزار راستینی

 

اسلام آباد 01 ـ 01 ـ 2993

 

 

تاکی

 

عنـــــــاد و دشمنی و جنگ تاکی ؟               دریــــــــــــدن همدگر با چنگ تاکی؟

برای قتل عـــــــــــــــام بی گناهان                نمودن دل به ســـــــــان سنگ تاکی؟

غـــــــم و اندوه و ماتم  آورد جنگ               زغم بر چهره ها آژنــــــــگ تا کی ؟

زجنگ جز وحشــت و نفرت نخیزد             ازین وحشت همــــــــه دل تنگ تاکی؟

ز بهر قدرت و سرمایه و ســــــــود              به قتل و کـُشت و خون آهنگ تا کی ؟

صدای شیون مرگ و تباهــــــــــــی             شنیدن چون صـــــــدای زنگ تا کی ؟

گریزان شو چو تیر از وحشت جنگ            به گل ماندن چو اسپ لنـــــــگ تاکی؟

ز فرهنگ دور باشد جنــگ وحشی             گزیدن دوری از فــــــــرهنگ تا کی ؟

بدار دستت ز جنگ و خــون ریزی             به خون کردن دو دستت رنگ تا کی ؟

زصدق دل برای صلـــح می کوش             فــــــــــــریب و حیله و نیرنگ تا کی ؟

بهاء ننگین بود جنگ و تجـــــــاوز

تحمل کردن این ننگ تا کـــــــــی؟

 

اسلام آباد  29 ـ 12 ـ 99

 

دیده بینا

 

نیمه شب اندر خیال آن قد و بالا شـــــــــدم                  تا سحر در یاد چشم نرگس شهــــــــلا شدم

درفروغ مهر تابــــــان رخش چون ذره یی                 جلوه یی کردم دمی  نابــــــــود و ناپیدا شدم

درحـــــریم شمع رویش پر زدم پروانه وار                سوختم از سوختــن بی ترس و بی پروا شدم

همـچو شمع سرتا بپا آتش گرفت جان و تنم                مشت خـــــــــــاکستر شدم آیینه را کیمیا شدم

همچو بلبل گز فراق گل همـــــــی نالد بباغ                طالب داغ جگر از لالــــــــــه ی صحرا شدم

همچو فرهاد تیشه عشق شیرین بر سر زدم                همچو مجنون در بدر آواره ی لیــــــــلا شدم

عشق یوسف را ستودم از زلیخـــــا دم زدم                عــــــــــــاشق مهر ووفای وامق و عذرا شدم

غرق گشتم در ته گرداب عشقی بی کـران                 قطره بودم موج بیتاب دل دریـــــــــــــــا شدم

خانه شد همچون قفس در خلـوت تنهایی ام                چون نیامد دلبر من بی کس و تنها شـــــــــــدم

طی نمودم دشت و صحرا و بیابان جنــون                سرگران و خسته جان وواله و شیـــــــــدا شدم

خواستم تا موقفی یابم میان عاشقـــــــــــان                چون نشد حاصل هدف در کوچه ها رسوا شدم

بسکه بشنیدم بهاء در مورد عشق بتــــــان                صاحب فــــــــــــکری رسا و دیده یی بینا شدم

 

اسلام آباد  24 ـ 08 ـ 98

 

 

زجر هجران وطن

 

خانه ام ویران شد و من خانه ویران وطــن                با چه زجری می کشم این زجر هجران وطن

گریــــــــه می آید مرا تا یاد میهن مــی کنم                دیـــــــده ام  گریان شد و من دیده گریان وطن

قلب من از آتش عشق وطـــــن آتش گرفت                 سینه ام بریان شد و مـــــــن سینه بریان وطن

جذبه ی حب وطن دارد به چشمم جلوه هـا                 ای فــــــــــــــــدای دره و دشت و بیابان وطن

دوست میدارم وطن را با همه ویرانه هاش                گـــــــــــــرچه استم مبتلای  درد حرمان وطن

زادگاهم کابل است و میهنم افغانستـــــــان                 همچو گل اندر دلم خار مغیـــــــــــــــلان وطن

همچو بلبل می سرایم نغمه ی ســوز فراق                 تا بپیچد ناله ام در کوهساران وطــــــــــــــــن

همچو مجنون می نهم سر در بیابان جنون                 این منم شوریده حال نابسامــــــــــــــــان وطن

طالبانند کرگس و خیل مجاهد لاشـــــخوار                 مرده باد این کرگسان و لاشــــــــخواران وطن

ارزو دارم وطنداران همه یکجا شویــــــد                  بشکنید دندان این میهن فــــــــــــروشان وطن

اتحــاد و همدلی و صدق  بی ریب و ریا                  لازم آزاده گــــــــــیست و شرط عمران وطن

دست دشمن تا بگردد زین گلستان منقطع                  دست بدست هـــــــم دهید ای راد مردان وطن

ای وطن آزاد می خواهم ترا تا جــاودان                   بگسلم زنجـــــــــــــــــیر پای پای بندان وطن

آه سردی از نهادم سوی گـــردون میرود                  تا کند طــــــــــوفان به پا بهـــــر طوفان وطن

میهن آزرده ی ما زخم خونین شد بهــاء                  چـــــــاره باید جســـت آخر چاره جویان وطن !

 

اسلام آباد

09 ـ 06 ـ 98

 

کودک بیمار

 

دردل تـــــــاریـــــک آن شب های تار                      ناله ی طفلی به گوشــــم می رسید

آن سکوت گنگ شب را می شکست                        خواب از چشمان من هـم می پرید

ناله یی بد پر زدرد و روح شـــــــکن                      کز نهاد طفل بیمــــــــــار می جهید

همچو ناقوس هراس انگــــــیز مرگ                       می شنید آن را هران کس می شنید

ناله هـــــــا فریاد می گشـــــتند و باز                      مــــــــی نشستند روی دوش باده ها

جــــــــــــــنبش باد و غم و افسردگی                       می پراگند ناله ها را در فضـــــــــا

درطنــــــــــین ناله ی طقل یتـــــــیم                        شور عشق زندگـــــــــــــی آمیخته

لیک صد افسوس دردی آتشیــــــــن                        تار و پــــــــــــود جان او بگسیخته

درمیان جنگ مرگ و زنـــــــــدگی                        او به پای  زنــــــــدگی چسپیده بود

شبح مرگی گردنـــــش را می فشرد                       خون او اندر رگــــــش خشکیده بود

او به جز مــــــــادر بزرگی بی نوا                        یار دلســـــــــوزی درین دنیا نداشت

مــــــــــــــــادر او با پدر کیها بمرد                        بهر درمـــــــانش کسی پروا نداشت

هــــــرگز ازحالش کسی آگه نه شد                        کــــس ندانست درد آن بیمار چیست

جده ی او می تپید بهــــــــر طبیب                         آن طبیب حاذق و بیدار کیــــــــست

تابیاید بر ســــــــــــــــــــر بالین او                        از دل پــــــــــــر درد او پرسان کند

دست لطــــــــــفی بر سر او برکشد                        درد بی درمــــــــــان او درمان کند

یک دو بــاری رفته نزد طبیــــــــب                        بــــــــا روان خسته یی برگشته بود

چون که پول اجرت درمان نداشــت                        بی دوا و نسخه یی برگشـــــــته بود

از در بیمارستــــــــــــــانش راندنـد                        چون فقیر و بی کـــــس و نا دار بود

التفاتی بهر خود از کــس ندیـــــــــد                       زان ســــــــبب از جملگی بیزار بود

نا امــــــید و خسته جان آشفته حـــال                      حرف خوشی از کسی نه شنــیده بود

عقده ها برداشته بود از بی کــســی                       بغض یاسش در گلو پیچیـــــــده بود

بعد چندی در سکوت نیمـــــــه شب                       برنیامد آن صــــــــــــــــــــدای آشنا

کودک بی کس همان شب مرده بود                        کس نبود بر مرگ او اندر عــــــزا

این نظام ظالم بیــــــــــــــــــداد گر                        تا نگردد با قیامی سرنـــــــــــــگون

مردم بیچاره و خـــــــــوار و فقیر                        دایما از غم بود دل پر ز خـــــــــون

 

فیض آباد ، بدخشان

21 ــ 3 ــ 1356

در هجران

بارخ زیبای خود ما را پریشــــان کرد و رفت          با قـــد رعنای خود صــد خانه ویران کردو رفت

زلف مشکینش چو سنبل گشته است در باغ دل         بی سبب این بیشه را چـون سنلسـتان کرد و رفت

آفرین باد برجبین ماه تابـــــــــــــــانش به شب          تابشی بر سقف ظلمتبار آسمـــــــــان کرد و رفت

بانگاه گــــــــــــــــرم خود جانم ربوده از بدن          این تن بیمار ما را فاقــــــــــــــد جان کرد و رفت

با تبسم از لب یاقـــــــــــــــوت نمود دندان در          حیرت افزون جمله ی گوهر شناسان کرد و رفت

با چنان رفتار موزون لرزه در دل ها فــــگند          کوسراپا رخنه در بازار خـــــــــوبان کرد و رفت

از شرار آتش رخســار گلگونــــــــــش بسی           خوبرویان را زخود هر جا هراسان کـــرد و رفت

با ادا و ناز خود دیدی بهاء آن مـــاه چه شد؟           عاقبت ما را دچار درد هــــــــــجران کرد و رفت